Dzisiaj minął pierwszy dzień rozłąki z moim skarbem.Bardzo tęskniłam.Żle spałam w nocy po przylocie więc odsypiałam w dzień i dobrze.Jemu jest bardzo ciężko,ma doła,jest tam beze mnie i bez mojej córki,bez naszego psa.Dobrze,że ma życzliwych sobie ludzi.Ja czuję się jakby mi rękę urwano,wydarto pół serca.Muszę się trzymać dla siebie,dla córki i dla niego.Nie mam w Polsce przyjaciół tak na prawdę.Odkąd stałam się osobą nie na imprezy przyjaciele poznikali.Trudno wolę prawdę niż obłudę.Mam za to kilkoro wirtualnych przyjaciół i w nich wierzę.Wiem,że to internet ale są mi na prawdę bliscy.Oby tylko zdrowie mi dopisywało ,żeby było chociaż tak jak jest. Liczę dni do marca.I proszę trzymajcie kciuki za nas